SERRATI Bigatique nummi

SERRATI Bigatique nummi

memorantur Tacito in German. c. 5. cum ait, Germani pecuniam probant veterem et diu notam, Serratos bigatosque. E quibus, quid Bigati sint, notum, nummi videl. bigis, i. e. duobus equis currui iunctis, notati: Quemadmodum Quadrigati dicti sunt, quorum signum quadriga fuit, ut videre est apud Livium l. 23. c. 15. l. 33. c. 8. etc. aliosque rerum Romanarum Scriptores. De Serratis vero ambigitur. Et quidem Abr. Althamerus Comm. ad h. l. uti Bigatos a biga, sic Serratos a serra impressa, denominatos esse vult: Sed cum Bigatos quidem pluries videre detur; qui serrae vero formam impressam aut incusam numo viderit, inventus sit nemo, stare sententia non potest. Placet itaque Berneggero in Taciti Germ. quaest. 19. ideo nummos quosdam Serratos fuisse appellatos, quod eorum ambitus dentatus atque asper esset, in modum serrae, quae probae monetae fuerit nota, unde colligeretur, e talibus nummis longô usu aut resectione nihil periisse: Cuiusmodi nummos, ex Antiquitate superstites, etiamnum apud Antiquitatis nummariae cultores passim reperias. Unde obiter notare licet Romanorum, hoc etiam parte Maiestatis retinentissimorum, circa rem nummariam, sollertiam ac sollicitudinem laudatissimam: in qua cum sequenti aetate remissius ageretur, nullibi nisi in regio suo Palatio, monetam cudi iussit Carolus Magnus Imperator, exemplô veter. Romanorum, qui, licet in amplissimo Imperio, nullum tamen aliud Ἀργηροκοπεῖον seu Monetariam officinam, quam Romae in Iunonis Monetalis templo, habebant, ut eo facilius monetae adulteratoribus occurreretur. Vide Eundem ibid.